کم لطفی در پرداخت تسهیلات به صنعت نساجی

احمد کیمیایی اسدی

رنج بزرگ صنایع نساجی یعنی قاچاق پوشاک در سال جاری با توجه به گام های موثری که برداشته شده، کاهش یافته است اما هم چنان حجم پوشاک وارداتی بالاست و محصولات چینی، اماراتی و ترکیه ای از مبادی گوناگون وارد ایران می شود. شاید دلیل اصلی و عمده ادامه قاچاق پوشاک به ایران هزینه تمام شده بالا در صنعت نساجی، از ریسندگی و بافندگی تا تولید پوشاک  است.

 در چند سال اخیر امکان واردات ماشین آلات مورد نیاز صنعت نساجی برای تولیدکنندگان فراهم نبوده است و کم لطفی های دولت یا محدودیت های اقتصادی آن باعث شده تا تسهیلات مورد نیاز برای نوسازی ناوگان ماشین آلات به این صنعت اختصاص پیدا نکند.

بخش بزرگی از تولیدکنندگان در صنایع نساجی و پوشاک با ماشین آلات قدیمی کار می کنند در حالیکه کشورهای همسایه به عنوان مثال ترکیه با اتکا به امکانات فنی و ماشین آلات پیشرفته از نظر کمیت و کیفیت به سطحی از تولید رسیده که اکنون به بزرگترین صادرکننده منطقه به آسیای میانه و اتحادیه اروپا تبدیل شده است.

خوشبختانه یا متاسفانه کیلومترها مرز با ترکیه داریم و بخش عمده پوشاک قاچاق از این مرزها به کشور وارد می شود که همجواری با یکی از بزرگترین صادرکنندگان پوشاک دنیا را تبدیل به تهدیدی جدی برای ایران کرده است.

اگر ظرفیت های جدی صنعت پوشاک در زمینه اشتغال را در نظر بگیریم، بر این الزام صحه خواهیم گذاشت که دولت ها باید بیش از همیشه با کنترل واردات رسمی و غیررسمی و اختصاص تسهیلات مورد نیاز برای به روز رسانی ماشین آلات به داد این صنعت برسند. حل بحران بیکاری امروز تبدیل به اولویت تمام دولتمردان شده است درحالیکه صنعتی مثل صنعت نساجی و پوشاک با ظرفیت بالای توسعه فرصت های شغلی نادیده گرفته می شود.

من فکر می کنم اگر دولت ها تسهیلات ارزان قیمت را در اختیار تولیدکنندگان بگذارند، این استعداد در فعالان بخش خصوصی وجود دارد که به بهترین شکل ممکن از تمام ظرفیت های صنعت نساجی و پوشاک استفاده کنند و چرخ این صنعت را به گردش در بیاورند.

از سوی دیگر در نظر گرفتن الزامات قانونی مثل ایجاد ارزش افزوده بر محصول مرتبط با تولید پوشاک در مناطق آزاد و سپس ورود آن به بازار داخلی از دیگر نکاتی است که می تواند به کاهش واردات بی رویه محصولات خارجی کمک کرده و فرصت عرض اندام تولید داخلی را بیشتر کند.